deneyim...

annem içerden sesleniyor: "yemek ye!"
hiç birşey yemek istemiyorum.
ne içim alır onları ne midem.
"aç değilim!" diye sesleniyorum..
bu sefer de başlıyor yine klasikleşmiş cümlelerini tekrarlamaya:

"...komşunun kızı x de yemek yemiyor ama onun bir sebebi var.aşk acısı çekiyormuş.sevgilisi onu çok üzmüş.yeni ayrıldılar ya üzüntüden hiç birşey yiyemiyor.hadi onu anladık e kızım sen niye bişi yemiyorsun?!
...ben biliyorum aslında sebebini..ikiyüzelli gram kilo vereceğim diye tüm bu çabalar!zaten ufacık kaldın daha niye uğraşıyorsun anlamıyorum ki!"

...

ahh anne ahh!
bilmiyorsun ki neler çektiğimi.
aylardır ne acılar yaşadığımı.
kendine göre kılıf uyduruyorsun bu durumuma..
ama dışı seni içi beni yakar anne!
çok canım yanıyor çok!